"Arisjański fiolet" - Pola Pane

Na początek co nieco o akcji, o czym książka w ogóle opowiada.

Emily od dziesięciu lat ukrywała się z mamą w schronie wybudowanym przez dziadka. Minęła dekada, odkąd dziewczyna przeżyła koniec świata. W końcu zaczyna brakować jedzenia, więc, nie mając nic do stracenia, dziewczyna decyduje się na wyjście na powierzchnię. Okazuje się, że może swobodnie oddychać. Jest szczęśliwa, wreszcie płonie w niej iskierka nadziei. Wierzy, że są inni ludzie, którzy przeżyli i wyrusza na poszukiwanie. Nie dociera do miasta, ponieważ przystojny, młody obcy strzela do niej i Emily traci przytomność. Budzi się w szpitalu i zaczyna dowiadywać się wielu rzeczy o nowym świecie, w którym przyjdzie jej żyć. Informacją, jaką otrzymujemy jest również fakt, iż przed końcem świata naukowcy zdążyli wysłać w kosmos sygnał SOS, który odebrali przybysze z Arisa. 
Emily idzie do szkoły, próbuje prowadzić zwyczajne życie, ale przeszkadza jej w tym uczucie, którym zaczyna darzyć Korina – Arisjanina, który ją „postrzelił” i tym samym uratował życie.

Wszystko cudnie, czyż nie? Ach, no tak, zapomniałabym. Arisjanie nie mają uczuć, ponieważ usunęli gen za nie odpowiadający. Taki niewielki szczegół, a tak wiele zmienia, prawda?
Kolejnym problemem, tym razem dotyczącym nie tylko Emily, jest Generał, okrutny zdrajca, świetnie nadający się na dyktatora.

Jak Emily poradzi sobie ze swoimi uczuciami? Co na to Korin? Jak wygląda życie na planecie, która dopiero jest odnawiana? Jak zrozumieć ludzi, z którymi nie miało się żadnego kontaktu od tak wielu lat? Czy sprawy mogą skomplikować się jeszcze bardziej? Cóż, w „Arisjańskim fiolecie” - zdecydowanie tak!

Książka bardzo mnie wciągnęła, przeczytałam ją w jedno popołudnie :) Przystępny język, całkiem ciekawe postacie... Przyznaję, Emily czasami strasznie mnie irytowała, choć było mi jej też szkoda. Zaciekawiła mnie postać, której nie wymieniłam w opisie – Profesor. Autorka wie dlaczego tak mnie zafascynował, ale wiele o nim nie wiemy, żeby coś o nim napisać musiałabym powiedzieć Wam wszystko, co zostało napisane na jego temat w książce, więc... Przekonajcie się sami :)

Na jakimś blogu spotkałam się z opinią, że książka ta mogłaby zyskać miano erotyka... Cóż, są tam jakieś dwie, trzy sceny, które wrażliwym na tym punkcie czytelnikom mogą się nie spodobać, ale zawsze można ominąć, jak robiłam to ja. Mimo wszystko natknęłam się na kilka fragmentów, które jednak sobie „czytnęłam” i powiem Wam, że wszystko to zostało opisane delikatnie, wcale nie chamsko, a ja sama czytając te wycinki nie miałam w głowie żadnego obrazu, dla mnie były to po prostu słowa, które jakoś mnie nie ruszyły, ale to moje osobiste odczucie. W każdym razie erotykiem bym tego nie nazwała :)

Autorka jest zdecydowanie "umysłem ścisłym", co czasem widać, ale nie przeszkadza to w rozumieniu tekstu.

„Arisjański fiolet” to świetna książka. Dobrze się czytało, ale nie pochłonął mnie szczególnie. Mimo to pomysł ciekawy i całkiem oryginalny. Niezwykłym dodatkiem jest płyta z utworami zespołu Rayne. Teksty piosenek występują w książce, jako teksty autorstwa głównej bohaterki. Oryginalny pomysł. Nie słuchałam przy czytaniu, ale przesłuchałam przed lekturą, z ciekawości i są całkiem całkiem :D

Podsumowując: książka interesująca, budzi emocje, choć nie powaliła mnie na kolana. Zapewne kiedyś do niej wrócę. Ze zniecierpliwieniem czekam na drugą część :)

Polecam!

Moja ocena: 7/10

Książkę otrzymałam i przeczytałam dzięki uprzejmości autorki - Poli Pane. Bardzo Ci dziękuję za szansę zapoznania się z "fioletem", było warto :)

Arisjański fiolet na FB
Zespół Rayne na FB

Czytaliście? Jak wrażenia? A może dopiero macie to w planach? :)